Proloog
Beste lezer en sympathisant,
Laat ik maar meteen met goed nieuws beginnen: u hoeft zich als u deze trip zal volgen niet te ergeren aan mijn flauwe mopjes over zadelpijn, dikke Duitsers of haperende versnellingsapparaten. Het relaas van deze tocht naar Deauville zal door iemand anders moeten geschreven worden.
Want hier breekt mijn hart… na avontuurlijke tochten naar Kopenhagen, Berlijn en Lyon zal ik dit maal mijn vrienden niet vervoegen op hun fietstocht naar Deauville.
Niet dat de uitdaging onvoldoende groot zou zijn. Wees gerust, routeplanner Chris heeft er voor gezorgd dat er weer heel wat kilometers moeten getrapt worden. Hij legt hiervoor met plezier een extra omwegje in. Daarenboven voorspelt wegkapitein Patrick al maanden continu tegenwind, dus dat wordt een extra klip om te omzeilen.
Neen, dit maal ontbrak het me door professionele verplichtingen aan tijd om me degelijk voor te bereiden en voldoende te trainen. Want laat dit duidelijk wezen: de tocht die mijn vrienden (sommigen nu voor de 4e maal) ondernemen valt niet te onderschatten. Als je niet geoefend bent om 8 dagen na elkaar pakweg 100 tot 130 km te fietsen, dan hang je om het in wielerjargon uit te drukken 8 dagen lang tussen je fietskader om nog maar over je spier- en zadelpijnen te zwijgen. Dan mag je nog met vrienden onderweg zijn, genieten is er dan niet bij. Ben je goed voorbereid, dan voel je je sterk als Wout Van Aert en kan je alle kilometers, hellingen en weersomstandigheden aan.
Dit is dan ook meteen de reden waarom ik jullie oproep om deze 8 helden weerom riant te steunen. Ze hebben er al ontelbare uren trainingsarbeid ingestoken, hebben uw financiële en morele steun onderweg nodig om de onvoorziene hindernissen die zich sowieso zullen aanbieden met de glimlach te overwinnen en vooral: het goede doel Trapkenoep VZW moet er wel bij varen.
Want laat ons duidelijk wezen: nu de coronasteun op is en inflatie welig tiert, komen meer en meer van onze naasten in de problemen. Mogelijk zijn U de lange wachtrijen aan de Krijgsbaan om een voedselpakket te verkrijgen ook al wel opgevallen wanneer U in uw comfortabele wagen onderweg bent. En daar is het mijn 8 vrienden om te doen… een dikke druppel op de hete plaat leggen en zo het leed van een aantal van onze medeburgers verzachten.
U kan uw geld niet beter besteden, want alles gaat integraal naar het goede doel. Geen centiem gaat verloren!
Met bewondering en tegelijk spijt dat ik er niet bij ben, zal ik de wedervaren van mijn vrienden volgen. Hopelijk jullie ook opnieuw! En nu haast ik me naar de website om deze helden eens flink te sponsoren…
~Flip Van Grimbergen
Dag 1
Beste vrienden en sympathisanten,
Dag 1 van onze trip naar Deauville zit er al op. Een zorgeloze trip van 100 km onder een stralend zonnetje…
Vanochtend was het om 8u30 verzamelen geblazen ten huize wegkapitein Van Bauwel. Na onze koffers en begeleiders in de volgwagen te hebben gewrongen, fietsten we als opwarming naar ons startpunt: Zorgcentrum Sint Lodewijk in ’s Gravenwezel waar een trouwe supportersschare ons al stond op te wachten. Koffie en fruitsap voor iedereen, iets later werden ook koffiekoeken onder de aanwezigen uitgedeeld. Aan het zorgcentrum werd een prachtige duofiets overhandigd, zodat men ook met de minder mobiele bewoners een fietstocht kan maken. Heel leuk was de dankbaarheid van één van de meer kwieke bewoners, die graag even de werking van de fiets aan de aanwezigen demonstreerde. Na het obligate fotomoment volgde de introductie van de fietsers door ons clublid Ludo Dierckx. Ludo kijkt blijkbaar met heimwee terug op de periode waarin de Italianen, met behulp van epo-dokter Michele Ferrari, het mondiale wielrennen domineerden want hij had voor elk van ons een ludieke Italiaanse verbastering van onze namen bedacht. Na dit gesmaakte intermezzo had iedereen de glimlach op de lippen en kon mevrouw Campo, bezielster van voedselbank “trapkenoep”, het officiële startschot van onze trip geven.
Dit staat me meteen toe u te herinneren aan het goede doel waarvoor we dit allemaal doen, namelijk “trapkenoep”. Het zijn barre tijden voor te velen onder ons, en u kan helpen om dit leed een beetje te verlichten. We hebben reeds 8000 euro van ons beoogde doel van 10000 euro bereikt, dus als u nu even het lezen onderbreekt om het rekeningnummer te noteren dat u op deze site terugvindt, neem ik u alvast niets kwalijk. Heeft u al gestort, en vindt u mijn tekst leuk, dan mag u gerust nog een 2e bijdrage overmaken of anders leest u maar rustig verder.
Niet dat er gigantisch veel te vertellen viel over het fietsen zelf: skipper Chris had voor ons een parcours van 100 km uitgetekend, zo vlak als een pannenkoek. Naar het sportpaleis fietst hij liever via complexe bochten door Wijnegem en Deurne, waar ik simpelweg de nieuw aangelegde fietsstraat langs het Albertkanaal in gedachten had, maar kijk zo leert een mens zijn eigen regio weer wat beter kennen. Vervolgens via Park spoor Noord naar de Scheldekaaien en via de voetgangerstunnel naar “de parking”, waar we zo’n 800 km van gaan verkennen. Eenmaal op linkeroever ging het via Beveren en Sint-Gillis-Waas (waar mijn verre roots liggen, dus ik moet geen al te grote mond opzetten) in het Noorden van het Waasland tot in Moerbeke. Daar stond na 50 km onze tafel netjes gedekt. Maître Andre heeft er nu een bevallige assistente bijgekregen met Anne en foerier Philippe wordt bijgestaan door zijn eigen eega, eveneens Anne (het leven kan soms eenvoudig zijn, niet?). Met dit viertal lopen de verwenlunches nu gesmeerder dan ooit.
Speciale vermelding voor sportieveling Marc (van den Belvu van Blijf Jong Schilde), die met ons mee fietste als ondersteuning. Die keek zijn ogen nogal uit toen hij mee aan de lunch aanschoof, dit was hij duidelijk niet gewoon bij zijn fietsclub “Blijf Jong Schilde”… Marc zou ons blijven begeleiden tot ruim 75 à 80 km ver, zo ver dat ik even dacht dat hij het bij ons zo leuk vond dat hij gewoon de hele trip zou meerijden. Opeens begon het hem ook te dagen dat hij nog terug naar huis moest fietsen, dus ik vermoed dat hij vandaag ruim 150 tot 160 km achter de kiezen zal hebben. Proficiat en dank, Marc!
Na nog een 2-tal pontjes en de nodige wegenwerken zijn we zonder noemenswaardige accidenten aanbeland bij onze eerste stop: Auberge du Pêcheur in Sint-Martens-Latem. We hebben deze plek gekozen om al wat aan het Frans te wennen voor we morgen de grens over duiken… uiteraard niet! Het aangename mag echter ook aan het nuttige gekoppeld worden, dus ik ga nog even van het lekkere zonnetje genieten op hun terras aan de Leie en hopelijk enige inspiratie opdoen om u morgen opnieuw wat tekst te kunnen bezorgen.
Slaap zacht en tot morgen!
Dag 2
Rebonjour beste lezer,
We zijn intussen aanbeland in Bergues, het Noord-Franse dorp waar “Bienvenue chez les Ch’tis” is opgenomen. Eenvoudig en volks, maar wel proper en supersympathiek. Een beetje zoals ondergetekende dus. Overigens is de cultuur hier niet ch’timie, maar eerder Vlaams.
Na een verkwikkende nachtrust langs de Leie en een prima ontbijt sprongen we vanmorgen om 9 uur blijgezind onder een zacht zonnetje op de fiets. Na een paar kilometer zorgde Louis voor een vroeg oponthoud met de eerste lekke band van deze trip. Degene die het aperitief deze avond zal aanbieden was meteen bekend. Verbazend vlot werden binnen- en buitenband gewisseld en waren we weer op pad.
Via de omgeving van Aalter en Beernem ging het richting Brugge voor een eerste stop na ongeveer 40km, vervolgens via de rand van Brugge tot in Gistel waar we de lunch zouden nuttigen. Onderweg werden we aangesproken door 2 sportieve coureuses, die blijkbaar hadden kennis gemaakt met onze 4 cateraars, en zo vriendelijk waren om ons onder West-Vlaams getater tot aan onze lunchplek te begeleiden. Deze lag in de tuin van een hoeve, waar blijkbaar wel eens meer feestjes gegeven worden (“Bar Boer”). Enige voorwaarde: we moesten de plek netjes achterlaten, uiteraard geen probleem en de toiletten waren jammer genoeg stuk.
Vervolgens met overwegend wind in de rug via Middelkerke en Veurne de Franse grens over tot hier in Bergues. 127 km gereden in iets meer dan 5 uur op de fiets, dus aan een zeer respectabel gemiddelde.
Ondertussen heb ik de machtsverhoudingen in ons kleine peloton al wat kunnen monsteren… Chris is vermoedelijk wel de sterkste renner van ons allen, maar laat zich nog steeds niet verleiden tot wedstrijdjes. Hij blijft waken over de kudde en brengt alle schaapjes netjes op tijd binnen. Bij Ady kriebelt het soms wel om eens mee de teugels te vieren, maar als een echte dame houdt ze zich uiteindelijk toch netjes aan het tempo die haar eega oplegt. Nestor Roger is het beste voorbereid, legt met de glimlach de kilometers af maar laat zich net als een oudere hond niet meer opjagen door jong geweld. Patrick zet ongetwijfeld de hoogste wattages op de trappers, heeft daarenboven een trotse keikop die niet wil afgeven maar ik vraag me toch af hoe hij de opeenvolgende inspanningen zal blijven verteren. Nicolas heeft het grote voordeel van de jeugd en zal bergop, verhouding watt/gewicht, onklopbaar zijn. Dirk staat, door een drukke politieke agenda wel te begrijpen, niet helemaal messcherp en trapte vandaag, éénmaal de kaap van de 100 km ruim overschreden, voor het eerst wat op de adem. Stefan kondigde zichzelf wel aan als een grote contender, maar bleek bij een eerste degelijke test vandaag toch nog niet over de beste benen en langste adem te beschikken: wordt hij beter met de dagen? Ikzelf mag, na te geringe training naar mijn zin, niet klagen over de 1e twee keer dit jaar dat ik meer dan 100km per dag op de fiets zat. Toegegeven: parcours, klimaat en wind zaten dik mee en als je weet dat je maar een dikke 250 km mee moet rijden, kan je al wat kwistiger in je krachtenarsenaal tasten…
Dikke proficiat echter aan Louis. Laat ik het eufemistisch uitdrukken: ik heb er al beter voorbereid aan zulk een fietstrip weten beginnen. Maar ondanks het feit dat nekpijn hem amper in staat stelt om iets verder dan zijn voorwiel te kijken en hij zich in de meest merkwaardige houding moet wringen om toch enigszins comfortabel op zijn fiets te zitten, heeft hij op karakter zonder te klagen alvast 2 maal opeenvolgend zijn eigen afstandsrecord verlegd. Hopelijk houdt hij dit vol tot in Deauville, maar hij is alvast goed gestart.
In Bergues zijn we door ons logement (“Bievenue chez nous”) zo ongeveer over kamers in heel het vestingstadje verspreid. Zelf ben ik gelogeerd in het plaatselijke Belfort, waar de klokken regelmatig luiden. Men heeft me verzekerd dat dit om 22u ophoudt, maar heeft er niet bij verteld om welk uur men weer van start gaat… Benieuwd of we morgen een beetje zullen uitgeslapen zijn!
Dag 3
Beste lezer,
Voor het eerst sinds de allereerste fietstocht van Rotaryclub Antwerpen-Voorkempen richting Kopenhagen zal u het met een andere verslaggever moeten stellen. Na (als ik goed heb geteld ten minste) 26 ritverslagen verdeeld over 4 edities komt het verslag van ons wedervaren ditmaal niet van de hand van ons doorwinterde teamlid Filip Van Grimberge. Onder het motto ‘zo vader, zo zoon’, zal ik (Nicolas) u vandaag van het verslag voorzien. Ik hoop alvast dat u mijn verslag met evenveel plezier zal lezen net zoals ik de voorgaande edities telkens met veel plezier de verslagen van mijn vader las. Maar dus bij deze: mijn vuurdoop als verslaggever.
Doordat onze rit vandaag de kortste was die op onze planning staat, zijn we deze ochtend iets later dan de voorgaande dagen vertrokken. Helaas was er van uitslapen niet veel sprake aangezien het logement voor mijn ouders en mezelf zich in het lokale belfort van Bergues bevond (zoals u al kon lezen in het verslag van gisteren). Dit betekende dat we om 8 uur ’s ochtends begroet werden door een vrolijk deuntje komende van de klokken enkele meters hoger, waardoor we onmiddellijk wisten dat het tijd was om naar het ontbijt in het hoofdgebouw van ons hotel enkele straten verder te gaan. Onderweg naar ons ontbijt kwamen we trouwens ook de lokale wielerclub van Bergues tegen, die duidelijk van plan waren om een pak vroeger als ons te vertrekken.
Waar de eerste kilometers van ons parcours vandaag even vlak waren als het parcours van de voorgaande twee dagen, waarbij de enige moeilijkheden die we tegenkwamen bestonden uit bruggen, waren de laatste 50 kilometers dat allesbehalve. Nu we al even de grens met Frankrijk voorbij zijn gefietst, ging het vlakke terrein vol akkers van Oost- en West-Vlaanderen vandaag over in een glooiend landschap vol bossen hier in de regio van Hauts-de-France: klimmen geblazen dus.
Gelukkig was onze middagpauze voorzien na onze eerste test bergop, waardoor we even op adem konden komen vooraleer onze tocht verder te zetten doorheen het heuvelachtige landschap op weg naar Hesdin-l’Abbé, onze eindbestemming voor vandaag. Hier werden we in tegenstelling tot de vorige twee middagen niet opgewacht door 4, maar door 5 soigneurs. Mijn mama had namelijk gisteren de verplaatsing tot in Bergues gemaakt en kwam de fietsers deze middag verrassen met een heerlijk stuk cake om ons extra kracht te geven om de hoogtemeters in de namiddag gezwind te kunnen overwinnen. Helaas was onze (gedeeltelijke) gezinshereniging maar van korte duur: na onze lunch vertrok ze, samen met mijn papa, opnieuw huiswaarts. Vandaar dus dat u het vandaag met een verslag van mijn hand moet stellen…
Na afscheid genomen te hebben, trokken we met de 8 overgebleven fietsers verder richting Hesdin-l’Abbé. Nu we goed en wel waren begonnen met het betere klimwerk, kwamen we ook onze eerste serieuze mechanisch probleem tegen. Stefaan was er namelijk in geslaagd zijn ketting klem te rijden tussen zijn tandwielen en de spaken van zijn wiel. Tien minuten trekken en sleuren aan de ketting bleken helaas niet voldoende om deze terug los te krijgen en dus moesten we de hulp van onze volgwagen inschakelen. Eenmaal de volgwagen ter plaatse was, hadden we nu de uitgebreide toolbox van Dirk ter beschikking om te proberen de ketting alsnog vrij te krijgen. Tot ons grote geluk bleek dat Roger niet alleen weet hoe je de cassette van een fietswiel moet losmaken, waardoor we de ketting eindelijk konden bevrijden, maar ook hoe je deze weer correct terug in elkaar moet steken.
Hoewel we de komende dagen niet zo ver van de kust fietsen, wil dit niet zeggen dat het parcours terug vlakker zal worden. Morgen staan er ons namelijk anderhalve keer zoveel hoogtemeters te wachten als vandaag. Niet alleen de hoeveelheid klimmen zal toenemen, maar volgens Chris zal ook de steiltegraad van de hellingen morgen hoger zijn. Zo zouden we morgen al na enkele kilometers een beklimming met een stijgingspercentage met dubbele cijfers tegenkomen…
Voilà, dit was mijn eerste poging om jullie van een verslag te voorzien. Hopelijk zijn jullie op deze manier weer mee met het reilen en zeilen op onze tocht. Ik ga nu mijn oogjes dichtdoen zodat ik morgen uitgerust aan de start kan staan en jullie kan voorzien van een verslag van onze rit naar wat volgens mij het dorp met de kortste naam in Frankrijk moet zijn: Eu.
Tot morgen!
Dag 4
Beste lezer,
Een nieuwe dag en dus ook een nieuw verslag. Ditmaal over ons wedervaren op weg naar Eu. Vooraleer aan het verslag te beginnen, moet ik toch even iets rechtzetten. Ik had gisteren namelijk aangekondigd dat Eu de kortste plaatsnaam in Frankrijk is, maar ik bleek het helaas bij het verkeerde einde te hebben. In Frankrijk is blijkbaar één van de drie plaatsen in Europa met de kortst mogelijke naam terug te vinden: het dorp Y. (Voor de geïnteresseerden: de andere twee plaatsen met een even korte naam noemen beiden Å en bevinden zich in Noorwegen en Zweden)
Maar dus, de rit van vandaag. Chris beloofde ons meer hoogtemeters en steilere hellingen en deze kregen we vandaag dan ook al snel onder de wielen. Zo kwamen we al in de eerste 10 kilometers zowel het laagste, als het hoogste punt van vandaag tegen en jammer genoeg ook in die volgorde. Dit betekende dat de eerste helling die vandaag overwonnen moest worden, ook meteen de zwaarste was: net geen 12% stijging gedurende meer dan een kilometer. Onze vier vrienden in de volgwagen hebben deze helling vandaag ook naar beneden gereden en zeiden dat het voor hen was alsof ze bovenaan een zwarte skipiste stonden, om maar even aan te geven hoe steil dit aanvoelde. Ik denk dat alle fietsers hier even (om het in wielertermen uit te drukken) tussen hun kader hebben moeten hangen om al fietsend naar boven te geraken. Helaas bleek deze helling toch te steil voor Louis en besloot hij om het vervolg van de rit met de volgwagen mee te rijden. Hoewel we het jammer vinden dat ons pelotonnetje vandaag weer eens kleiner werd, moet ik toch toegeven dat ik het heel knap vind dat Louis, als minst ervaren fietser van de groep, meer dan 300 kilometer heeft weten mee te rijden. Hopelijk kan hij de komende dagen ons peloton opnieuw vervoegen.
Ook al waren de meeste hellingen terug te vinden in het eerste kwart van de etappe van vandaag, ook daarna was het nog stevig trappen geblazen. Zoals al gedurende enkele dagen werd voorspeld, was de wind vandaag stevig toegenomen in kracht en kwam hij bovendien ook van voren. Het landschap was, net als gisteren, zeer glooiend, maar de vele bomen hadden plaats geruimd voor akkers wat maakte dat de wind hier dan ook vrij spel had. Met momenten voelde het op de vlakke stukken alsof we bergop aan het fietsen waren vanwege de wind. Samen met de wind kwamen ook de eerste echte regenbuien ons tegemoet. Gelukkig duurden deze niet al te lang en hielp de vele wind bij het drogen van onze kledij tijdens het fietsen. Op een dag zoals vandaag, waar je constant druk moeten zetten op de pedalen om vooruit te geraken, ben je elke keer weer blij wanneer je de volgwagen ziet die ons op tijd en stond voorziet van een heerlijke pauze en ervoor zorgt dat we weer vol energie onze tocht kunnen verderzetten. Wat zouden we toch moeten doen zonder hen…
Door de regen waren onze fietsen vandaag ook heel wat vuiler geworden dan de afgelopen dagen en waren er enkele fietsers die hun fiets graag wilden wassen om ervoor te zorgen dat ons materiaal tiptop in orde blijft. Ook hiervoor konden we op de goede zorgen van onze volgwagen rekenen: André nam bij aankomst de fietsen met de tuinslang onder handen opdat we morgen terug met een prachtig blinkend stalen ros aan de start kunnen staan!
Wat die rit van morgen betreft: ook deze zal niet eenvoudig zijn. We krijgen namelijk 10 kilometers meer dan vandaag voorgeschoteld met ongeveer evenveel hoogtemeters. Nu zou de wind volgens de voorspellingen wel draaien en doordat we weer wat meer landinwaarts trekken richting Beauvais zou hij daardoor ook wat meer in de rug staan. Ik hoop alvast dat de voorspellingen correct zijn…
Tot morgen!
Dag 5
Beste lezer,
Ik ga meteen met de deur in huis vallen: vandaag was eigenlijk een best saaie etappe. Niet dat onze fietstocht vandaag gemakkelijk was, verre van, maar we zijn onderweg gewoonweg weinig tegengekomen waar ik een heel verslag voor jullie mee vol kan schrijven. En bij deze zit ik dus vast met de vraag waar ik vandaag in mijn verslag over kan schrijven…
Misschien kan ik het hebben over de route die we vandaag hebben afgelegd, maar is dat wel de moeite? De route van vandaag was qua profiel eigenlijk zeer gelijkaardig aan gisteren: een 10-tal kilometer langer met net iets minder hoogtemeters, maar op de fiets voelde het amper anders aan. Het terrein onderweg was wel mooi, maar nu ook niet speciaal genoeg om een heel verslag mee gevuld te krijgen. We kwamen wederom langs bossen, akkers en een hele hoop kleine Franse dorpjes, het ene al wat levendiger dan het andere.
Ook het weer was niet zo spectaculair dat ik er lang over zou kunnen schrijven. Ook vandaag zagen we overal grijze wolken, al viel er deze keer gelukkig geen regen uit zoals gisteren het geval was. En de wind? Die blies nog steeds even hard en, ondanks de voorspellingen, nog steeds grotendeels in ons nadeel. Net zoals gisteren moesten we dus constant blijven trappen om vooruitgang te kunnen maken.
Zou ik dan iets moeten vertellen over de problemen die we onderweg zijn tegengekomen? In het eerste deel van onze etappe van vandaag ben ik erin geslaagd mijn ketting af de tandwielen te krijgen tijdens het schakelen, maar veel meer dan 30 seconden oponthoud en drie vingers vol kettingsmeersel heeft me dat ook niet opgeleverd en dat was dan ook echt het enige technische ‘probleem’ dat we vandaag hadden. Ook niet de moeite om over te schrijven dus…
Misschien kan ik wel iets vertellen over de stopplaatsen waar we onderweg even halt hebben gehouden? Chris had een mooie open plek in het bos gevonden voor onze eerste korte pauze waar we ook even uit de wind konden zitten, maar heel veel valt daar nu ook weer niet over te zeggen. Voor onze lunch konden we dan weer terecht op de terreinen van een manège waar ook enkele tipi’s stonden. Een gezellige locatie, maar ook daar zal ik mijn verslag niet gevuld mee krijgen. Dan was onze laatste stop misschien nog het interessantst. Deze hielden we in een gezellig plekje genaamd Songeons waar we halt hielden aan een historische markthal die reeds in 1526 opgetrokken zou zijn geweest (mijn excuses voor mocht het jaartal foutief zijn, maar dat is alleszins het getal dat ik mij herinner). Omdat we goed op schema lagen, hadden we besloten om in een gezellig cafeetje vlak bij de markthal even een koffie te gaan drinken en ineens van de toiletten gebruik te maken.
Het meest memorabele moment van de dag kwam misschien wel wanneer we na onze laatste stop in Songeons op het punt stonden om opnieuw op onze fietsen te springen en deze van Stefaan niet meer bij de markthal bleek te staan. Gestolen terwijl we rustig koffie zaten te drinken zou je dan denken (een conclusie waar Stefaan zich verbazend snel bij leek neer te leggen), maar gelukkig bleek dat Roger een grotere grapjas is dan we aanvankelijk dachten: hij had de fiets van Stefaan stilletjes ergens anders gezet zonder dat iemand iets door had.
Dan denk ik dat ik het misschien maar beter even kan hebben over de sponsoring die al hebben binnengehaald voor het goede doel. Ondertussen hebben we, volgens de laatste update die ik heb gekregen, al €9 814 weten op te halen. Een fantastisch bedrag als je het mij vraagt en al heel dicht bij onze initiële doelstelling van €10 000. Maar we zijn er dus nog niet. Net zoals wij nog enkele dagen verder gaan fietsen om ons einddoel (Deauville) te bereiken, hoop ik dat we ook nog op jullie kunnen rekenen om dat andere doel te bereiken! En weet: elke cent die u stort, gaat rechtstreeks naar het goede doel! BE52 2200 0204 4009.
En kijk, hoewel ik zei dat het een saaie etappe was waar weinig over te vertellen viel, ben ik er op deze manier alsnog in geslaagd om mijn verslag gevuld te krijgen. Hopelijk brengt onze rit morgen wat meer interessante verhalen met zich mee…
In ieder geval tot morgen!
Dag 6
Beste lezer,
Het einde van onze tocht begint ondertussen al stilaan in zicht in te komen. Vandaag kropen we al voor de 6e dag op een rij op de fiets voor het goede doel en zijn we na ongeveer 600 kilometer afgelegd te hebben op zo’n 200 kilometer fietsen van onze eindbestemming. Helaas betekende dit ook dat we opnieuw afscheid moesten nemen van een fietser. Dit keer was het Stefan die ‘s ochtends met de trein terug huiswaarts keerde en dus niet samen met ons in Deauville zal aankomen.
Nog maar 6 renners aan de start vandaag zou je dan denken, maar nee, vandaag stonden we toch nog met z’n zevenen klaar om te vertrekken. Louis had namelijk besloten om vandaag opnieuw mee te fietsen. Niet dat hij de gemakkelijkste etappe had gekozen: ook al was de af te leggen afstand wat minder dan de afgelopen dagen (iets waar we allemaal tevreden over waren na toch twee zware dagen vanwege de wind), het aantal hoogtemeters lag nog steeds in lijn met de vorige etappes. Onderweg moesten we een viertal stevige hellingen beklimmen, maar vooraleer we die hellingen bereikten, was er eerst een prachtige vlakke (al is dat slechts relatief in de regio waar we momenteel door fietsen) aanloop van zo’n 30 kilometer.
De route die Chris voor vandaag voor ons had uitgestippeld kon haast niet mooier beginnen. Eenmaal we Beauvais waren buiten gereden, bracht hij ons naar een oude spoorwegbedding die heraangelegd is geweest en nu dienst doet als fiets- en wandelroute. Hier konden we gedurende een uur heerlijk fietsen tussen de bomen en genieten van de uitzichten, zonder rekening te moeten houden met autoverkeer. Bovendien waren er amper andere fietsers of wandelaars op deze route te vinden, dus konden we aan een mooi tempo doorfietsen richting onze eerste stop van de dag, zeker aangezien de wind (die weer eens in ons nadeel aan het blazen was) hier amper voelbaar was.
Na onze stop ruilden we de prachtige spoorwegbedding opnieuw in voor de typische wegen over de heuvels. Helaas bleken deze heuvels toch te zwaar voor Louis en had hij moeite om het tempo van de groep te volgen. Hij besloot uiteindelijk om het overige deel van de etappe in de volgwagen te doen, waardoor we voor het eerst sinds ons vertrek in ’s Gravenwezel slechts met z’n zessen overbleven op de fiets. Gelukkig lijken de al de overgebleven fietsers nog steeds voldoende energie te hebben om de laatste twee dagen tot een goed einde te brengen.
Doordat de rit van vandaag iets korter was, hadden we deze middag wat extra tijd om onze middagpauze te houden. Hiervoor hadden we ons geïnstalleerd vlak bij een boerderij in de vallei tussen twee heuvels waar we over moesten fietsen. Dankzij de ligging in een vallei zaten we hier heerlijk uit de wind (iets wat de afgelopen dagen zeker niet vanzelfsprekend was) terwijl we onze vers gesmeerde broodjes met tonijnsla, die door Philippe ter plaatste was klaargemaakt, aten. Voor het eerst sinds het begin van deze week kwam ook de zon nog eens van tussen de wolken vandaan om onze prachtige lunch helemaal compleet te maken. Je kreeg er spontaan goesting van om een dutje te doen in het zonnetje, al was dit spijtig genoeg niet aan te raden aangezien je dan ofwel in de modder, ofwel in de brandnetels zou moeten liggen…
Het laatste deel van de rit leek weer sterk op de afgelopen paar dagen, met het enige verschil dat we vandaag voor een eerste keer sinds maandag (en trouwens ook voor de laatste keer dit jaar aangezien de herfst morgen officieel voor de deur staat) van de zomerzon konden genieten.
En morgen? Morgen belooft weer een zware rit te worden: net geen 100 kilometer en het meeste aantal hoogtemeters tot nu toe (835 meter stijging) om ’s avonds aan de Normandische kust aan te komen. En bij de start van de herfst morgen lijkt naast wind helaas ook regen te horen volgens de weersvoorspellingen…
Tot morgen.
Dag 7
Beste lezer,
Deze ochtend stonden we met z’n zessen klaar om te beginnen aan wat volgens de weerberichten van de afgelopen dagen een kletsnatte rit zou worden. Vlak voor we aan ons ontbijt begonnen was het nog stevig aan het regenen in Rouen en we vreesden dus dat dit het weer zou zijn dat we gedurende enkele uren op de fiets zouden moeten verdragen. Wanneer we om 9 uur klaar stonden om op de fiets te springen, regende het nog steeds, al had de stortvloed van eerder ondertussen al plaatsgemaakt voor motregen. Toch een kleine opluchting voor ons allemaal.
Vandaag helaas geen rustige aanloop naar de eerste beklimmingen van de dag. Integendeel, het was vanaf de eerste meters klimmen geblazen en het was nog een steile helling ook. Tijdens de afdaling nadien was het ook oppassen vanwege de regen die voor natte wegen zorgde in combinatie met het drukke verkeer in en rond Rouen. Gelukkig wist Chris ons hier veilig door te gidsen op weg naar de volgende beklimmingen die ons te wachten stonden.
Door het natte en koude weer en de snelle opeenvolging van de beklimmingen (ongeveer een derde van de hoogtemeters van vandaag waren in de eerste 20 kilometer terug te vinden) lag ons tempo in het begin relatief laag en leken de kilometers amper vooruit te gaan. Gelukkig werd het weer stelselmatig beter en stopte het uiteindelijk zelfs met regenen en konden we ons tempo stilletjes aan hoger en hoger leggen. Het bleef echter wel redelijk koud op de fiets. Na de eerste helling maakte onze adem zelfs dampwolken in de lucht… Tijdens het fietsen lukt het nog goed om jezelf warm te krijgen, maar na enige tijd in de wind stil te hebben gezeten tijdens onze middagstop kregen enkelen onder ons het toch een beetje te koud waardoor we besloten om eerst even op te warmen in de volgwagen vooraleer onze rit verder te zetten. Voor onze laatste stop zijn we net als eergisteren weer een cafeetje binnen gegaan voor wat koffie en om ons nog eens eventjes wat op te warmen voor het laatste deel van de etappe.
Dankzij de regen waren de wegen uiteraard nat en aangezien we onderweg constant akkers en velden passeren, lag er dan ook heel wat modder op de baan. Het opspattende water zorgde ervoor dat we na verloop van tijd een groot deel van deze modder op ons kregen waardoor wij, net als onze fietsen, steeds vuiler werden. We zagen tegen dat we aankwamen er nog niet uit zoals veldrijders na een veldrit in de regen, maar onze schoenen en benen (en ook onze achterkanten door het water dat door onze achterwielen omhoog werd gegooid) zaten toch ook goed onder de opgedroogde modder. Hetzelfde gold ook voor onze fietsen. Gelukkig konden we ook vandaag weer rekenen op André die, gewapend met een tuinslang, onze fietsen afspoot zodat we morgen opnieuw met een blinkende fiets kunnen vertrekken (en hopelijk ook aankomen). En maar goed ook, want door een gebrek aan een afgesloten fietsenstalling moesten we onze fietsen mee op de kamers nemen en ik denk niet dat de kuisploeg het leuk zou hebben gevonden mochten we dit met fietsen vol modder hebben gedaan…
Ondertussen is het al een week geleden sinds we in Schilde zijn vertrokken en dat wilt dus zeggen dat morgen al onze laatste rit is. De route voor morgen is vandaag nog lichtjes gewijzigd geweest doordat we eindelijk met zekerheid weten dat we op een veilige manier over de Pont de Normandie kunnen fietsen (ik kijk alvast uit naar het uitzicht daar). Nu weten we dus dat er ons morgen nog 76,5 kilometer te wachten staan met onderweg net iets minder dan 700 hoogtemeters. Nog een laatste keer stevig klimmen dus, al kunnen we wel eindigen met een afdaling om Deauville binnen te rijden en ons avontuur van de afgelopen dagen af te sluiten.
Tot morgen!
Dag 8
Beste lezer,
Eerst en vooral mijn excuses dat het verslag van onze achtste en laatste etappe zo lang op zich liet wachten. Na wat een zware laatste rit bleek te zijn om Deauville te kunnen bereiken, had ik vrijdagavond niet meer voldoende energie om nog aan dit verslag te beginnen schrijven. En ook het weekend dat aansloot op onze aankomst in Deauville had een goedgevuld programma waardoor er slechts weinig tijd over bleef om aan dit verslag te werken. Echter, onder het motto ‘beter laat dan nooit’ bezorg ik toch graag met enige vertraging alsnog een uitgebreid verslag van ons wedervaren op de laatste dag.
Enkele dagen geleden dachten we nog dat de zevende etappe, deze van Rouen naar Étretat, de slechtste rit zou zijn qua weersvoorspellingen. Helaas kwamen we op vrijdag wat dat betreft bedrogen uit. Zoals u in het vorige verslag kon lezen, regende het donderdag vooral in de voormiddag en bleef de totale regenval eerder beperkt. Vrijdag was echter een heel ander paar mouwen…
Het weer die dag begon exact hetzelfde als op donderdag: een donkergrijze hemel, een stevige stortbui tijdens het ontbijt en lichte regen tegen dat we op onze fietsen sprongen. De temperatuur was op dat moment aan de eerder lage kant, maar gelukkig had Chris ervoor gezorgd dat we het meteen warm zouden krijgen doordat we bij het uitrijden van de parking van ons hotel direct bergop mochten rijden. Het deed verdacht hard denken aan het verloop van de vorige dag. En ja, ook vandaag begon de regen na ongeveer anderhalf uur te minderen en zag het ernaar uit dat we een tijdlang droog zouden kunnen fietsen. Helaas voor ons, eindigden de gelijkenissen met de voorgaande dag hier.
Waar we tot nu toe grotendeels gespaard waren gebleven van pech, hadden we vandaag al na een uur fietsen een eerste lekke band. ‘Niet erg’ dachten we, terwijl we rustig de lekke binnenband vervingen door een nieuwe. Na tien minuutjes werk en enkele vuile vingers door het werken aan de natte fiets konden we onze weg terug verderzetten. Ik denk dat we amper twee bochten verder waren en het was alweer zover: een nieuwe lekke band… Net zoals bij de eerste lekke band, werd ook nu de binnenband snel vervangen door een nieuw exemplaar en konden we doorfietsen richting onze eerste stop van de dag. Eens we bij onze eerste tussenstop aankwamen was het gestopt met regenen en konden we de vervangen banden nog even extra oppompen terwijl we onze laatste bananen opaten. Geen ideaal begin van de laatste etappe, maar zeker niet slecht gezien het regenweer.
Wanneer we op het punt stonden opnieuw verder te rijden werden we wel nog even opgeschrikt door een plotse hevige regenbui, maar deze veranderde na enkele minuten wachten in een veel verdraaglijkere regen waar we terug door konden fietsen. De regen had echter tot gevolg dat heel wat straten veel water te verwerken kregen, meer dan ze eigenlijk aankonden. Hierdoor kwamen we onderweg heel wat ‘riviertjes’ tegen, waar het water duidelijk zichtbaar in stroompjes over de weg liep. Op zich niet zo erg, was het niet dat door en door natte wegen er ook voor zorgen dat de kans om lek te rijden veel groter is. En dat hebben we aan den lijve ondervonden. Tussen onze eerste pauze en onze lunch zijn we maar liefst vijf keer opnieuw moeten stoppen om problemen met een lekke band op te lossen. Op een gegeven moment hadden we zelfs geen reservebanden meer over en moesten we de lekke banden langs de kant van de weg beginnen plakken. Niet meteen de meest eenvoudige opgave, aangezien een gaatje in een binnenband soms bijzonder moeilijk te vinden kan zijn. Ook de zeer wisselvallige weersomstandigheden, waarbij regen werd afgewisseld door zonneschijn, maakte dit deel van onze rit er niet simpeler op. Ook het laatste obstakel voor onze lunchpauze was niet van de poes: de Pont de Normandie. Een stevige klim naar omhoog die ook nog eens bemoeilijkt werd door de felle wind op de brug en het zeer smalle (en best gevaarlijke) fietspad waarover we moesten rijden.
Met de vele lekke banden hadden we onderweg al heel wat tijd verloren, waardoor we onze lunch redelijk snel moesten opeten. En gelukkig maar, want we waren nog maar amper klaar met eten, of de volgende (nog hevigere) stortbui kwam alweer over ons. Om toch nog op tijd in Deauville te geraken, besloten we maar ineens door te fietsen ondanks de stortbui, die uiteindelijk niet al te lang duurde. We dachten op dat moment het ergste al achter de rug te hebben aangezien we nu enkel nog een laatste grote helling over moesten fietsen voor we aan de afdaling naar Deauville konden beginnen, maar dat bleek helaas niet zo te zijn.
Honfleur was het laatste grotere stadje waar we door moesten rijden op weg naar onze eindbestemming en hier gingen de hemelsluizen echt helemaal open. Ik denk dat ik zelden zoveel water op zo’n korte tijd uit de hemel heb zien vallen. We waren dan ook binnen de minuut kletsnat en doordat de kasseiwegen in Honfleur meer en meer op kanalen begonnen te lijken, besloten we om toch maar even te gaan schuilen. Maar omdat we nog een redelijke afstand af te leggen hadden en we al veel later waren dan gepland, hebben we niet gewacht tot de regen voorbij was om verder te rijden. De grootste regenval was wel al voorbij, maar het regende toch nog stevig door en enkele straten waar we op dat moment door reden, stonden nog steeds onder een duidelijk laagje water. Gelukkig minderde de regen vanaf dat moment stelselmatig en konden we uiteindelijk in droog (en zelfs lichtjes zonnig) weer aan de laatste beklimming voor Deauville beginnen. Bovenaan deze beklimming werden we nog opgewacht door Louis, die de rit in de volgwagen was begonnen, om daarna met de zeven overgebleven fietsers de laatste afdaling in te zetten.
En zo reden we uiteindelijk om half 5, volledig uitgeregend maar voldaan, het pleintje voor ons hotel op waar we opgewacht werden door de andere leden van Rotaryclub Antwerpen-Voorkempen die mee op weekend kwamen in Deauville. Het was een zeer blij weerzien acht dagen nadat we door velen van hen waren uitgewuifd bij ons vertrek in ’s Gravenwezel. Na iedereen begroet en de nodige kussen, knuffels en felicitaties uitgedeeld te hebben, was het dan ook tijd om met een glaasje champagne te klinken op het bereiken van Deauville, evenals het overschrijden van onze doelstelling om €10 000 op te halen voor Trapkenoep. Nog eens bedankt aan iedereen die gestort heeft en op deze manier van onze fietstocht een succes heeft gemaakt!
En op toepasselijke wijze, werden we tijdens het drinken van de champagne nog een laatste keer verrast met een mooie regenbui om de namiddag af te sluiten…
En zo is er dus een einde gekomen aan ons avontuur. In totaal fietsten we 783.9 kilometer van ’s Gravenwezel naar Deauville met onderweg 4832 hoogtemeters. Toch niet slecht als je het mij vraagt!
Dit keer niet tot morgen, maar hopelijk wel tot een volgende keer!
